---
વાર્તા – શંકાનો ભાર
ગામમાં મનોજ નામનો એક યુવક રહેતો હતો. મનોજ બુદ્ધિશાળી હતો, પણ તેની એક મોટી ખામી હતી – તે દરેક વાતમાં શંકા કરતો. કોઈ મિત્ર મદદ માટે આગળ આવે તો તે વિચારતો કે આ પાછળ ચોક્કસ કોઈ સ્વાર્થ હશે. કોઈ શિક્ષક શીખવે તો તેને લાગતું કે કદાચ ખોટું શીખવી રહ્યા હશે. આ શંકાના કારણે મનોજ ક્યારેય શાંતિથી જીવી શકતો નહોતો.
એક દિવસ ગામમાં એક વિદ્વાન સાધુ આવ્યા. બધા લોકો તેમની પાસે આશીર્વાદ લેવા ગયા. મનોજ પણ ગયો, પરંતુ મનમાં વિચારતો રહ્યો કે કદાચ આ સાધુ પણ માત્ર પૈસા માટે જ આવ્યા હશે. સાધુએ મનોજના ચહેરા પરનો સંકોચ ઓળખી લીધો. તેમણે હળવી સ્મિત સાથે કહ્યું,
“બેટા, મનમાં વધારે શંકા રાખનાર વ્યક્તિ જીવનમાં ક્યારેય આગળ વધી શકતો નથી. શંકા એ ભારે પથ્થર જેવું છે, જેને પીઠ પર બાંધીને કોઈ દોડવાનો પ્રયત્ન કરે તો તે હંમેશા પડી જાય છે.”
મનોજે થોડી વાર વિચાર્યું અને પૂછ્યું, “પણ ગુરુજી, જો હું શંકા ન કરું તો કોઈ મને છેતરે તો?”
સાધુએ સમજાવ્યું, “વિશ્વાસનો અર્થ અંધત્વ નથી. સમજદારીથી નિણય લેવો એ એક વાત છે, પણ દરેક પર શંકા કરવી એ તમારી શક્તિ નથી, તમારી કમજોરી છે. વિશ્વાસ વગર સંબંધો તૂટે છે, મિત્રતા નાશ પામે છે અને મન હંમેશા ચિંતા કરે છે.”
આ વાત મનોજના દિલમાં ઊતરી ગઈ. તેણે વિચાર્યું કે ખરેખર શંકાએ તેને કેટલા સારા મિત્રો દૂર કરી દીધા છે. તે દિવસે તેણે નક્કી કર્યું કે હવે પછી જીવનમાં દરેક પર વિશ્વાસ નહીં કરે, પરંતુ યોગ્ય પરખ પછી લોકો સાથે વિશ્વાસનો સંબંધ બનાવશે. ધીમે ધીમે મનોજના મિત્રો પાછા મળ્યા, પરિવાર સાથેના સંબંધો મજબૂત થયા અને તે સફળતાની રાહ પર આગળ વધ્યો.
---
શિક્ષા
અતિશય શંકા જીવનને નષ્ટ કરે છે. વિશ્વાસ સાથે સમજદારી રાખવી એ જ સાચો માર્ગ છે.
---
👉 આ વાર્તા લગભગ 400 શબ્દોની છે.
શું તમે ઈચ્છો છો કે હું આને **SEO-friendly બ્લોગ ફોર્મેટ (ટાઈટલ, મેટા વર્ણન, હેડિંગ્સ)**માં બનાવી આપું?
