વાર્તા – સચ્ચા મિત્રની ઓળખ
અનિલ અને ધીરજ બે જિગરના મિત્રો હતા. તેઓ બાળપણથી જ એકસાથે અભ્યાસ કરતા, રમતા અને હંમેશાં એકબીજાની સાથે રહેતા. ગામના બધા લોકો તેમની મિત્રતાનું ઉદાહરણ આપતા.
એક દિવસ બંને જંગલમાં ફરવા ગયા. રસ્તામાં અચાનક જંગલી ભાળ આવી ગયો. ભાળને જોઈને અનિલ ડરી ગયો અને તરત જ ઝાડ પર ચડી ગયો. ધીરજને ચઢવું આવડતું નહોતું. તે જમીન પર જ રહી ગયો.
ધીરજને એક વાત યાદ આવી – “ભાળ મરેલા માણસને નહીં અડે.” તેણે તરત જ શ્વાસ રોકી જમીન પર પડી ગયો અને મરણનું નાટક કર્યું. ભાળ નજીક આવ્યો, તેને સુઘ્યો અને પછી ધીમે ધીમે ચાલી ગયો.
જ્યારે ખતરો ટળ્યો, ત્યારે અનિલ ઝાડ પરથી નીચે આવ્યો. તેણે મજાકમાં પૂછ્યું, “અરે, ભાળ તારા કાનમાં શું કહી ગયો?” ધીરજ શાંત સ્વરે બોલ્યો, “ભાળે કહ્યું કે જે મિત્ર મુશ્કેલીના સમયે સાથ છોડે, તેના પર ક્યારેય વિશ્વાસ ન કરવો.”
અનિલને પોતાના વર્તન પર ખૂબ પસ્તાવો થયો. તેણે સમજ્યું કે સાચો મિત્ર તો એ છે, જે મુશ્કેલીમાં સાથ છોડતો નથી. તે દિવસથી અનિલે ધીરજને સાચા દિલથી મિત્ર માન્યો અને કસમ ખાધી કે હવે ક્યારેય મુશ્કેલીમાં તેને એકલો નહીં છોડે.
ધીમે ધીમે ગામમાં આ ઘટના પ્રસિદ્ધ થઈ ગઈ. બાળકોને વારંવાર શાળા શિક્ષક આ વાર્તા કહીને સમજાવતાં કે મિત્રતા એટલે માત્ર હસવું અને રમવું જ નહીં, પરંતુ મુશ્કેલીના સમયે એકબીજાનો સાથ આપવો પણ છે.
---
શિક્ષા
મુશ્કેલીના સમયમાં જ સાચા મિત્રની ઓળખ થાય છે.
